Kleine Dagen, een Boek Recentie.

Kleine Dagen van Bernard Dewulf is een novelle die uit korte stukjes bestaat. De verhaaltjes draaien zich om vier hoofdpersonen wiens namen zijn niet in de novelle te vinden. Hoewel het zo tot het einde blijft, laat de auteur weten dat ze een vader, een moeder en hun twee kinderen (een jongen en een meisje) zijn.  De vader is degene die vertelt over dingen die hij ervaart, als een vader en een man. De verhalen in Kleine Dagen beginnen met een prelude, waarin de auteur beschrijft een wonder, zijn eigen zoon toen hij nog een baby was. Hij beschrijft ook over wat hij, als de vader, moest beleven om zo’n kleine mens te kunnen begrijpen. Het was niet gemakkelijk maar hij weet het wel: “Wij hebben hem gewild, dat geeft ons de illusie dat we iets te willen hebben.”

Na de prelude komen de verhalen over de kleine dagen van het kleine gezin van de auteur, met andere woorden de dagen van zijn leven en wat op die dagen gebeuren. Er gebeurden dingen die lijken alsof ze simple dingen zijn. De vader en zoon wandelen samen langs het park. De vader en dochter spelen samen  een rolspel. De eerste schooldag. Het huis opruimen. Naar een speeltuin gaan.  Boeken lezen met de kinderen. De stad in. Leren fietsen en lezen. Naar de film. Goeiemorgen zeggen. Toch, ligt er iets groter achter die kleine dingen. Diepe gedachten van de auteur over verschillende aspecten van het leven; geluk, melancholie, angst, eenzaamheid, ouderdom, verantwoordelijkheid. Hij heeft alles over deze aspecten bedacht door het doen van kleine dingen samen met zijn kinderen, observeren wat ze denken, over welke dingen ze praten en door het observeren van tijd die vliegt als de kinderen groeien.

Er zijn veel delen in Kleine Dingen die de verband en sterkte gevoelens tussen ouders-kinderen aan tonen. De auteur heeft momenten gekozen en die zijn de momenten die waarschijnlijk zullen gebeuren in het leven van veel mensen vooral die die ouders zijn geworden en gaan worden. Een naturale reactie van een kind na een tijdje weg van zijn ouders, “In bed vroeg hij of ik hem gemist had. Ik zei ja, en hij lachte nog eens. Ik jou niet, zei hij, het was te leuk.” De ontmoeting van een kind en haar moeder nadat ze elkaar twee weken lang niet hebben gezien. “Het meisje huilt en huilt. De man denkt dat het eindeloos zal duren. Wanneer het meisje uitgehuild is, halt ze haar hoofd uit de verstrengelde haren, kijkt nog een keer niet begrijpend naar de vrouw. Dan ontsnapt haar een lach die uit haar hele lichaam komt. Uren later staat het meisje slapensklaar bij de vrouw. De vrouw is weer helemaal in haar hoofd. Wat ben ik blij, zegt ze, dat jij terug bent. De vrouw knikt. Zonder jou, zegt ze, is het leeg.”

Eindelijk komt de auteur tot een inzicht dat het leven van hem en van hen door de tijd zal worden veranderd. Dat langzamerhand, een verte, zal worden gecreëerd en het is onvermijdelijk. Later en vroeger zijn niet meer zo belangrijk. Het meest belangrijk is heden. “Wij delen een heden, zoals New York en Brussel: in andere tijdzones, maar in dezelfde tijd.